Menu
Il Cammino dei Cappuccini
400 km di cammino nell’entroterra delle Marche alla scoperta delle origini dell’Ordine dei Frati Minori Cappuccini
Historia
Historia
Drodzy pielgrzymi, podczas Pieszej Pielgrzymki Kapucynów macie okazję prześledzić na nowo fascynującą historię, która wyznacza początek niezwykle żywej reformy franciszkańskiej, która wybuchła w regionie Marche w pierwszej połowie XVI wieku. Wędrując przez urzekający krajobraz Marche, gdzie morze, góry i wzgórza łączą się w jedną całość, przejdziemy przez miejsca, które zachowują pamięć o początkach Zakonu, poznamy wydarzenia, które dały początek Zakonowi Kapucynów i będziemy mogli wczuć się w ducha, który wypełniał serca pierwszych ojców, którzy z całego serca pragnęli żyć Ewangelią za przykładem św.
Zakon Braci Mniejszych Kapucynów (OFM Cap) został oficjalnie założony 3 lipca 1528 roku przez papieża Klemensa VII, który skierował do brata Ludovica Tenaglia z Fossombrone, po tym jak on, wraz ze swoim bratem Rafałem i innymi braćmi z Marchii, ożywieni pragnieniem powrotu do duchowego zachowywania Reguły św.
Poprzez tę świętą tęsknotę włączyli się w subtelną, ale stale obecną w ciągu wieków historii Zakonu franciszkańskiego nić tych, którzy pragnęli powrócić do przykładu świętego Franciszka i jego pierwszych towarzyszy oraz do jego zamysłu życiowego, wyrażonego nie tylko w Regule, ale także w Testamencie, podyktowanym przez Świętego na krótko przed śmiercią, aby jasno wskazać braciom, jak mają podchodzić do słów Reguły. W Testamencie św. Franciszek powiedział:
„Wszystkim braciom, duchownym i świeckim, z posłuszeństwa stanowczo nakazuję, aby nie umieszczali w Regule lub w tych słowach wyjaśnień: 'Tak należy je rozumieć’; ale jak Pan dał mi mówić i pisać Regułę i te słowa z prostotą i czystością, tak wy z prostotą i bez uwag starajcie się je zrozumieć i ze świętym działaniem zachowujcie je do końca”.
Wbrew intencjom Franciszka, do których nakłaniali go różni ministrowie, papież Grzegorz IX w Quo elongati z 1230 roku, a więc zaledwie cztery lata po śmierci świętego, napisał, że „z powodu długiej znajomości, jaką miał z nami sam święty, lepiej poznaliśmy jego intencje”, dekretując tym samym, że bracia nie są zobowiązani do przestrzegania słów Testamentu. Już w ostatnich latach życia Franciszka zakon, liczny i potężny, uległ pokusie odejścia od radykalnej intuicji prostoty życia chrześcijańskiego swego założyciela, do tego stopnia, że mówi się, iż sam święty, wstając z łoża w porywie gniewu, powiedział:
Kim są ci, którzy wyrwali z moich rąk religię moją i braci? Jeśli będę mógł przyjść na kapitułę generalną, wtedy pokażę im, jaka jest moja wola”, po czym rzekł do kapituły: „Bracia moi, bracia moi, Bóg powołał mnie na drogę pokory i wskazał mi drogę prostoty. Dlatego nie chcę, abyście mi wspominali o jakiejkolwiek innej regule, ani o regule świętego Augustyna, ani świętego Bernarda, ani świętego Benedykta. Pan powiedział mi, że tego właśnie chce: abym był w świecie „nowym głupcem”, i Pan nie chce nas prowadzić inną drogą niż przez tę wiedzę! Ale przez twoją własną wiedzę i mądrość Bóg cię zdezorientuje.
Jeśli jednak, mocą swego żywego świadectwa, Franciszek nadal utrzymywał zakon na tych torach, na których chciał, to wraz z jego śmiercią i wykluczeniem Testamentu, w zakon franciszkański wkradło się odwieczne napięcie między tymi, którzy chcieli żyć według czystej intencji św. Franciszka i powrócić do prostoty początków, do życia pierwszych towarzyszy, a tymi, którzy pragnęli zakonu lepiej przygotowanego pod względem duszpasterskim, i którzy w związku z tym znaleźli powód, by korzystać z dyspens papieskich od ubóstwa, zajmować stanowiska prestiżowe, a nie pomniejsze, nie żyć jako pielgrzymi i obcy, lecz posiadać majątek konieczny do życia i działania apostolskiego (choć z fictio iuris zwyczaju).
ChociaI w ciągu wieków druga linia stała się dominująca, to jednak druga opcja tych, którzy pragnęli zakotwiczyć się w Iyciu Franciszka i jego towarzyszy, w jego intencjach, w jego pragnieniu nie jurysdykcyjnego, lecz duchowego zachowywania Reguły (tzn. w Duchu Pańskim), nigdy nie zawiodła; najpierw sami jego towarzysze, brat Ber-nard, brat Egidiusz, brat Leon, brat Masseo i inni, którzy po śmierci Franciszka Iyli na marginesie. w Duchu Pańskim) nigdy nie zawiodło; najpierw sami jego towarzysze, brat Ber-nard, brat Aegidius, brat Leon, brat Masseo i inni, którzy po śmierci Franciszka żyli na marginesie zakonu, schronili się w pustelniach, aby zachować pamięć o początkach; dziedzictwo to podjęli później brat Giovanni da Parma, brat Corrado da Offida, brat Ubertino da Casale, brat Angelo Clareno i inni (tzw. „spirytualiści”); W XIV wieku z tego samego pragnienia narodził się Obser-vance, najpierw za sprawą fra Giovanniego della Valle, fra Gentile da Spoleto i fra Paoluccio Trinci, którzy otrzymali pozwolenie od ministra generalnego na przeniesienie się wraz z towarzyszami do pustelni w Brogliano w Umbrii, gdzie mogli realizować swoje pragnienie życia Regułą św. Franciszka bez dostosowań nadanych przez listy papieskie.
Franciszka bez adaptacji nadanych przez listy papieskie. Doświadczenie to rozpoczęło się i do końca XIV wieku istniało około dwudziestu pustelni rozrzuconych w okolicach Rieti, Umbrii i Marchii. Sama obserwancja w XV wieku, kierowana przez Cztery Kolumny (fra Bernardino ze Sieny, fra Giovanni z Capestrano, fra Giacomo della Marca i fra Alberto z Sarteano), zajęła od początku inne stanowisko, prowadząc zakon w innych kierunkach, na drodze pośredniej, która starała się łączyć ducha i prawo.
Rozumiejąc rolę, jaką odegrały pustelnie, możemy zrozumieć, że na początku XVI wieku odżyło w kapucynach pragnienie prowadzenia życia pustelniczego, nie rozumianego jako tęsknota za życiem pustelniczym w ścisłym tego słowa znaczeniu, wycofanym i oddalonym od ludzi, ale jako sposób życia, który chciał nawiązać do pierwotnego doświadczenia Franciszka i jego współpracowników, które w sposób autentyczny wciąż powracało w pustelniach.
Pod koniec długiego procesu historycznego, który nastąpił po spirytualistach, klarenach i obserwantach, brat Ludovico da Fossombrone doszedł do przekonania, że nie jest możliwe prawdziwe przeżywanie intencji Franciszka pozostając w jego Zakonie. Innymi słowy, życie narzucone przez strukturę Zakonu uniemożliwiło głoszenie ideału franciszkańskiego w jego czystości, dlatego jedyną możliwą alternatywą dla tych, którzy chcieli do niego powrócić, było znalezienie się poza tą strukturą. Krótko mówiąc, nie można było żyć jak Franciszek w Zakonie franciszkańskim i dlatego bracia, którzy mieli to pragnienie w sercu, wyciągali odpowiednie konsekwencje.
Ta perswazja doprowadziła w styczniu 1525 roku do ucieczki brata Matteo da Bascio z klasztoru obserwantów w Montefalcone, a latem tego samego roku do ucieczki brata Ludovica i brata Raffaele z klasztoru Annunziata w Fossombrone. Kolejne trzy lata obfitowały w liczne perypetie (poznacie je krok po kroku), które doprowadziły brata Ludovica do uzyskania bulli papieskiej z 3 lipca 1528 r. Religionis zelus, dzięki decydującemu wsparciu księżnej Camerino Cateriny Cybo. W ciągu kilku lat od narodzin, pomimo kolejnych prób stłumienia reformy, Zakon Kapucynów przeżywał gwałtowny rozwój, stając się Zakonem liczącym tysiące braci rozproszonych po całych Włoszech, a wkrótce także poza ich granicami, dzięki możliwości przyjęcia na swoje łono innych franciszkanów – a było ich naprawdę wielu – ożywionych tą samą intencją.
Korzenie reformy kapucyńskiej przeniknęły głęboko w życie Franciszka, zachowane w pustelniczym doświadczeniu braci. Ruch reformy kapucyńskiej potwierdza endemiczne przyciąganie rzeczywistości franciszkańskiej do ideału prymitywnego, to znaczy do modelu życia świętego Franciszka i jego towarzyszy, przekazanego ze źródeł inspirowanych przez najbardziej bliskiego brata Leona i przez literaturę spirytystyczną.
Eufemii (Rzym) w 1535/6 roku zostały ogłoszone pierwsze konstytucje, podzielone na dwanaście rozdziałów, które kształtowały życie zakonu, z późniejszymi zmianami, przez ponad cztery wieki. W Konstytucjach z roku 1536 przywiązuje się większą wagę do ducha niI do norm dyspozytywnych, mając na uwadze program doskonałości o ywiany najczystszym duchem franciszkańskim, który wyra a się w idealnym napięciu poszukiwania mensy św.
Reguła jest uwaIana za „szpik Ewangelii”, za koncentrat soczystego tekstu ewangelicznego, któremu naleIy się duchowo podporządkować. Rozdział VI Konstytucji potwierdza oficjalne wyrzeczenie się wszelkich wyjaśnień Reguły, poniewaI sama w sobie jest bardzo jasna: Testa-ment przyjmuje się jako jedyną glosę.
W późniejszym okresie bracia kapucyni dali się poznać jako gorliwi głosiciele Ewangelii i współczujący słudzy chorych i cierpiących swoich czasów (opis Alessandro Manzoni I promise spouse pozostaje w pamięci). W krótkim czasie do pionierów reformy kapucyńskiej dołączyli liczni naśladowcy, których przyciągnęła ich modlitwa, kaznodziejstwo, surowość, dzielenie się z innymi i służba ubogim.
Reforma szybko się rozwijała i rozprzestrzeniała na całą Europę. W dziesięć lat po podjęciu pierwszych kroków było już około 700 braci podzielonych na 12 prowincji zakonnych. Po pięćdziesięciu latach było już 3500 zakonników w 18 prowincjach i 300 klasztorach. Dzisiaj bracia kapucyni są jednym z największych zakonów na świecie, liczącym ponad 10.000 braci rozsianych na pięciu kontynentach w 110 krajach.
Drogi pielgrzymie,
Abyś mógł jeszcze głębiej cieszyć się pięknem tej drogi, napisaliśmy powieść historyczną Duch kapucynów, która ma towarzyszyć Twoim krokom. Z żywym i pełnym przygód opisem, rozwijając fabułę krok po kroku, narrator, w dialogu z tobą, zabierze cię w odważne i burzliwe wydarzenia, które naznaczyły narodziny kapucynów. Własnymi śladami będziecie mogli wejść w historię, którą postanowiliście podążać tą drogą.
Szczęśliwego pielgrzymowania!
"Si curiosus es de Via Capuccina et fortasse eam sequi paras, memento: vita spiritualis non est abstracta et concreta sicut via concreta."
© 2021 Frati Minori Cappuccini - Provincia Picena (Marche) - P.Iva: IT00327410429
