Kapucyni nie chcą być ponad innymi i zajmować wysokich stanowisk, ale chcą być „mniejsi”, poniżej wszelkiej hierarchii władzy, z dala od logiki świata, posiadania, władzy i samozadowolenia. Syn Boży, ich wzór i przewodnik, nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie dla zbawienia wszystkich. Jego uniżenie utrwala się w sakramencie Eucharystii, gdzie codziennie uniża się, przychodząc do ludzi w pokornej postaci. Dlatego kapucyni chcą podążać pokorną drogą, którą wskazał im Chrystus i jego sługa Franciszek. Chętnie prowadzą swoje życie braterskie, bardziej zbliżając się do ludzi, a zwłaszcza do ubogich, dzieląc z wielką miłością ich trudy i pokorny stan. Pomagają im w ich potrzebach materialnych i duchowych, a swoim życiem, czynami i słowami starają się o ich rozwój ludzki i chrześcijański.

«Gdy byłem w grzechu, widok trędowatych wydawał mi się zbyt gorzki, ale sam Pan wprowadził mnie między nich i okazałem im miłosierdzie. A gdy się od nich odwróciłem, to, co wydawało mi się gorzkie, przemieniło się w słodycz umysłu i ciała. A potem pozostałem jeszcze chwilę i opuściłem świat». (Św. Franciszek, Testament, FF 110)

«Wszyscy bracia niech starają się naśladować pokorę i ubóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa… I niech się cieszą, kiedy przebywają wśród ludzi mało znaczących i wzgardzonych, wśród ubogich i słabych, chorych i trędowatych, wśród żebraków na drogach». (Reguła św. Franciszka, FF 29)

«Nie powinniśmy nigdy pragnąć wynosić się ponad innych, ale raczej być sługami i poddanymi wszystkich ludzi ze względu na Boga». (Św. Franciszek, List do wiernych, FF 199).