Beste broer/zus,

Als u nieuwsgierig bent naar de Kapucijnenwandeling en u zich misschien voorbereidt om deze te lopen, bedenk dan: het geestelijk leven is niet abstract. Het is concreet, net zoals het pad concreet is.

Wanneer de werkelijkheid, soms in haar banale herhaling, je opent voor een ontmoeting, voor een liefdevolle relatie met God, met broeders en zusters… dat is het geestelijk leven!

Het is geen religieuze intimiteit binnen vier muren, maar het leven dat stroomt onder de voeten van hen die wandelen. Het geestelijk leven bestaat uit gebaren, woorden, gezichten, ontmoetingen en relaties.

Dus waarom op reis gaan? Zodat we elk moment opnieuw kunnen beleven en ontdekken dat er veel meer is dan wat in de eerste laag verschijnt. Het leven dat wij leiden is hectisch, snel en soms vervreemdend. Op reis gaan geeft ons de gelegenheid om te vertragen en bij elke stap opnieuw na te denken over de schoonheid en het “meer” dat ons hart zoekt en dat de adem van de Geest ons openbaart.

Vóór u hebben vele broeders deze wegen bewandeld. Als zonen van Franciscus hebben ook zij zich ondergedompeld in de schoonheid en de vermoeidheid van de weg, indachtig wat de heilige van Assisi vaak tegen de broeders zei: “Wij zijn pelgrims en vreemdelingen in deze wereld”. De weg wordt dan een levensleraar. Een metafoor voor het leven.

Wij gaan op reis en de bestemming is niet een plaats, maar een ontmoeting met een gezicht, een persoon: onze Heer Jezus Christus. En terwijl wij op onze levensreis op weg gaan om Hem te ontmoeten, beseffen wij al snel dat Hij ons al tegemoet is gekomen en met ons meeloopt; Hij ademt onze lucht, Hij is aanwezig aan onze tafel, Hij verlicht onze glimlach, Hij draagt de last van de dag met ons mee.

De weg herinnert ons er ook aan dat vermoeidheid de onafscheidelijke metgezel is van de mens op zijn levensreis. Zij kan niet worden vermeden; integendeel, zij is juist de grootste les die ons eraan herinnert dat wij beperkt en kwetsbaar zijn, en niet almachtig, zoals men ons vaak wil doen geloven. En onderweg, in de vermoeidheid, ontdekken we wie we zijn. Geliefde kinderen die, om vooruit te gaan, een ander nodig hebben, de Ander, door wie we gesteund worden en met wie we wandelen. Niemand wordt alleen gered, net zoals niemand de levensweg kan afleggen in afzondering van anderen. De weg doet ons ontdekken dat de ander geen vijand is om ons tegen te verdedigen, maar een broeder om te omarmen, want echte pelgrims ontdekken vroeg of laat dat er een God is die zich Vader noemt.

Moge ook u, net als Franciscus van Assisi en de vele heilige pelgrims van alle tijden en plaatsen, de Heer kunnen ontmoeten op de reis die u gaat maken. Bid dat uw ogen de Vader mogen herkennen in de vermoeidheid en de schoonheid die de weg voor u in petto heeft. Hij zal dan uw hart verwarmen!

Geniet van uw wandeling!